SILENTIUM

I.

SILENTIUM

in carcere Inquisitionis, tam rigide exigitur, ut nulli captivo mutire ullumve sonum edere liceat. Quare si quis eiulet, aut infortunium suum deploret, aut clarâ voce Deum precetur, aut cantet, sive pslamum, sive hymnum sacrum, mox adsunt carceris custodes, monentque in domo hac silentium servandum. Si non pareat captivus, iterato eum monent. Si pergat nihilominus, custos aperiô carcere eum egregie dedolat, non tantum ut ipsum castiget, sed et deterreat alios, qui, quoniam contiguae sunt eamerae altumque servatur silentium, et eiulatum, et sonitum ictum clare audire possunt. Nonnulli et tussi interdictum volunt, vide infra, et de Silentio hoc causisque eius, Phil. a Limborch Histor. Inquis. l. 2. c. 18.

II.

SILENTIUM

inter Persarum olim Numina. Amm. Marcellin. l. 21. c. 13. Apud Persas nemo consiliorum est conscius, praeter Optimates taciturnos et sidos, apud quos Silentii quoque colitur Numen. Aegyptiorum item, uti docent illorum Idola Harpocrates et Sigalion, seu potius unius idoli duo haec nomina, de quibus suô locô etc. In Scholis Veterum Silentium hinc Pythagoricum, celebre. Cum enim Vir hic sapiens animad verteret, non posse eum in sapientiae studio proficere, qui non solido prius iacto fundamento coetera superstrueret, obviam ratus est eundum temeritati Iuvenum, qui vix ad subsellia Philosophorum admissi iam inani loquacitate omnia perstreperent et nimium tinnirent: aequum que esse rebatur, ut illi, qui nihil adhuc rerum dicendarum nôssenr, placita Doctoris diuturnâ admiratione concoquerent: Est autem Silentium admiratio subita, Quintilian. Declam. 2. Itaque is Silentii Deô Harpocrate, quem ab Aegyptiis cultum hunc in sinem meminerat, in auxilium vocatô, Discipulis suis silendi legem, quam

ἐχεμυθίαν vocabant, iniunxit: Quam licet plurimi praecise ad quinquennium extendant, incertum tamen illud tempus, pro aestimatae cultu sollertiae fuisse, et omnes quidem, ad minimum biennium integrum, tacuisse, discimus ex A. Gellio l. 1. c. 9. intra quod tempus, Annos silentes vocatum, a Claudiano de Consul. Mallii, illi Α᾿κουςτικὸι dicti sunt: neque vero omnino prorsus abstinebant, sed rarius, submissius, tim idius loquebantur, et attentâ auscultatione modestâque ac placidâ de rebus a Philosopho propositis inquisitione, illud tempus transigebant: Ipse namque Plato, cui multa cum Pythagoricis fuêre communia, inter notas boni Discipuli refert ζητητικὸν εἶναι, de Rep. l. 6. Et Claudian. de Mallii Theodosii Cons. v. 90.

Quidquid Democritus risit, dixitque tacendo

Pythagoras, etc.

Aliud Silentium erat, quinquennale illud, quod sibi ipsi imposuisse pertinaciter Apollonius Thyanaeus legitur, apud Philostratum, de vita cius l. 1. c. 11. Item illud Sophistarum posterioris aevi, qui, affectatâ gravitate, nescio quid secum submisse loquebantur, quod mox evomerent: de quo Persius Sat. 3. v. 81.

Murmura cum secum et rabiosa Silentia rodunt.

Nec non perpetuum illud, quod Monachi Carmelitae servant: qui et ipsi ad Pythagorae institutum, rigidioris vitae causâ, a carnibus abstinent, Polyd. Virgilius de Invent. rer. l. 7. c. 3. Quemadmodum et Basilidem sectatores suos ad morem Pythagoricum docuisse silere, tradit Ensebius Histor. Eccles. l. 4. c. 8. Illud vero inprimis, imo et supra Pythagoricum, celebre Silentium erat, quod in Sacris opertaneis Gentilium vigebat, qui diligentissime cavebant, ne horum Sacrorum arcana τοῖς ἀμυήτοις, h. e. religionis imprudentibus, quod profanos vocabant, innotescerent. Nam, ut Diodor. Sic. scribit c. 3. περὶ τȏυ παρεισαγομένων κατὰ τὰς τελετὰς, οὐ ςθέμις τοῖς ἀμυήτοις ἰςτορεῖν τὰ κατὰ μέρος. Itaque Herodotus, Plutarchus, Eunapius, Alii, quum in eorum mentionem incidissent, negant fas esse sibi ea loqui, quae sciant. Unde Artemidorus, qui de Hecate l. 2. c. 42. Περὶ τούτων λέγειν, inquit, οὔτε ὅσιον, οὔτε ἀσφαλές. ἐύδηλος δὲ ὁ λόγος τοῖς μεμυημένοις τῇ Θεῷ. οἱ δὲ ἀμύητοι παρὰ τȏυ μεμυημένων μανθανέτωσαν. et Graecis in eam rem elegans locutio in crebto usu est, περὶ τȏυ μυςτικῶν ἄςτομά μοι κείςθω, quâ significant, perperam eos ore uti, qui Mysteria evulgant: quod qui facerent, proprie ἐξορχεῖςθαι τὰ μυςτήρια dicebantur, apud Plut. Lucianum, Synesium: i. e. ενβαίνειν τȏυ ῥυθμοῦ καὶ τῆς ὀρθότητος, rhythmum excedere et regulam rectam, ut loquitur Aristides Disput. κατα τȏυ ἐξορχουμένων. Atque huius silentii tanta fuit religio, ut nec qui violaret, nec qui oculos in haec Sacra immitteret ferret impune. Nota Acarnanum duorum Iuvenum, qui quod non initiati templum Cereris (Athenis an Eleusine) ingressi essent, tamquam ob infandum scelus, interfecti sunt, historia, apud Livium l. 31. c. 14. nec non laniatio Penthei, propter in specta mysteria, qua de vide Synesium l. de Provid. Quae vero illa fuerint, quae reticeri tantâ religione voluêre, sanctiora sacrorum vocat Seneca, Ep. 95. reverâ autem res turpissimas fuisse, ostendit Arnobius contra Gentes aliique. Diversa longe Silentii ratio in Christianorum veter. Fuit sacris: qui id institutum sic probârunt, ut religiosâ eius observatione Mystas omnes longe superârint. Quemadmodum itaque Sanctiora sacrorum solis initiatis fuisse nota, Seneca loc. cit. dicit: et Photius ex veteri Scriptore, num. 242. Philosophiam divinam dividit, in ῤητην` καὶ ἀπιῤῤητον: Iamblichus autem l. 3. de Philos. Pythagor. in τὰ ἀπίῤῥητα, quae efferri non poterant, et τὰ ἐκφορα, quae foras efferre ius erat: ita universam doctrinam Christianam Veter. distinguebant, in τὰ ἔκφορα, i. e. ea quae enuntiart apud omnes poterant, et τὰ ἀπόῤῥητα, i. e. arcana, temere non vulganda, de quibus neque in familiaribus colloquiis, neque in catechesibus, neque in concioibus verba temere faciebant, coram Paganis, Catechumenis aut quibusvis aliis non initiatis. Sic Basilius de Spir. S. c. 27. doctrinae Christianae duas partes fecit, τὰ κηρύγματα, praeconia, et τὰ δόγματα, quae alii τὰ ἀπίῤῥητα, arcana non evulganda, dicebant, aitque, τὰ δόγματα σιωπᾶται. τὰ δὲ κηρύγματα δημοσιἐυεται, Dogmata silentiô premuntur: Praeconia publicantur, atque ita de Silentio mysteriorum multa disputat. Vide quoque Gregorium Nazianz. Orat. 42. Et nota apud Pattes formula, in mentione potissimum Sacramentorum, usu trita, Ι᾿σαϚιν οἰ μεμιημένοι, Nôrunt initiati, quod dicitur: Seu ἴσασιν οἱ μύςται τὸ λεγόμενον, seu ἴσαϚιν οἱ μυςταγωγούμενοι, quae phrases idem designant. Unde apud Theodoretum Dial. 2. negat Orthodoxus, de Eucharistia fas esse aperte loqui, quoties periculum adest, ne adsint initiati: Solebant itaque tum de talibus αἰνιγματωδῶς, seu μυςτικώτερον respondere. Quo respiciens Cyrillus Hierosolymit. in Procatechesi, eleganter ait, Catechumenos, quibus fas non est cognoscere sacra mysteria, περιηχεῖςθαι, vocem circumsonatem audire: postea vero, quum facti sunt fideles, ενηχεῖςθαι, intus auditâ voce erudiri. Idem dein discerte praecipit suis Auditoribus, ne quae didicerint, postquam fidelibus fuerint aggregati, Catechumenis, quos ponit inter τοὺς ἔξω, enumerent. Sic itaque, cum soli fideles nota haberent Religionis Christianae mysteria, iidemque tantô studiô illa occultarent, occasio Gentibus data est, traducendae verae pietatis, quasi tenebras sectatetur et lucem fugeret ac notitiam hominum: Celsusque proin Christianorum religionem κρύφιον δόγμα, clandestinam doctrinam, ludibrii causâ, subinde vocitabat. Sed Origenes hanc calumniam diluens ostendit, falsum esse, capita omnia doctrinae occultari: plurima enim, quae Gentes irrideant, palam tradi et omnibus exponi: quod si quaedam non passim omnibus communicentur, non magis eô nomine reprehendi iure

Christianos posse a paganis, quam suos ipsi Philosophos reprehendant, disciplinam suam dividere solitos, in ἐξωτερικὰ et ἐσωτερικὰ Vide Isaac. Casubon. de sacro hoc Silentio prolixe disserentem Exercit. 16. ad Baronium num. 43. ut et Tob. Pfannerum System. Theologiae Gentilis pur. c. 1. §. 7. ubi de more Gentilium Doginata diviniora arcane habendi; et §. seqq. usque ad finem eapitis, ubi de simili consuetudine Doctorum Ecclesiae V. et N. Testam. Haereticorumque cacozelia, nec non hîc passim, inprimis in lemmate, Nôrunt fideles, item in voce Mysterium, et Sphinx. Nec omittendum, quod apud Romanos coenâ editâ sublatisque mensis primis, Silentium fieri consuevisse, Servius tradit Aen. l. 1. sub fin. etc. In Reguin Monialium B. Mariae Sopwel in Anglia, in silentium mitti, Monasticae poenae species est: sed et olim in Monasteriis magnum ac frequentem Silentii fuisse usum, supra innuim us in voce Signum. Coeterum Silentii symbolum apud Gentiles olim Angeronae simulacrum fuisse, diximus in voce hac; Ranam item Seriphiam, voce Rana: de notione vero vocis augurali, vide Casaubon. ad Aug. Suetonii c. 25. et infra Sinister.